දරුවෝ ......

(චායාරූපය ගුගල් දෙයියන්ගෙන් ඉල්ලාගත් එකක් පමණක් බව සලකන්න )

"මගේ ලොකු පුතා ඉන්නේ ඔස්ට්‍රේලියාවේ එයා එහේ ඉස්පිරිතාලෙක දොස්තර කෙනෙක්. ඒ හොස්පිට්ල් එකේම ඉන්න ඩොක්ට කෙනෙක්ව මැරී කරලා දැන් එහේ තමයි පදිංචිය. බාල පුතා ඉංජිනියර් කෙනෙක් නේ. එයා ...... කම්පැනි එකේ ඩිරෙක්ටර් කෙනෙක්."

සෝමපාලගේ එකම විනෝදාංශය උනේ වැඩිහිටි නිවාසේ  තමන්ගේ කාමරේ ඉස්සරහ බැංකුවක වාඩිවෙලා තමන්ගේ දරුවන්ගේ විස්තර අනිත් අය එක්ක කියා කියා සතුටු වෙන එක. ආණ්ඩුවේ කන්තෝරුවක ක්ලාක් කෙනෙක් විදියට රස්සාව කරපු සෝමපාලගේ ලොකුම හීනය වෙලා තිබුනේ තමන්ගේ ළමයි තුන් දෙනාව උස් මහත් කරලා හොදට උගන්නලා ලොකු තැනකට ගේන එක. 

ලොකු පුතයි බාල පුතයි දෙන්නම සෝමපාලගේ ඒ බලාපොරොත්තුව ඉෂ්ට කලාට මද්දුම කොලුවා කෙල්ලෙකුත් අරගෙන පැනලා ගියේ ඉස්කෝලෙන් අයින් වෙච්ච හැටියෙමයි. ඒ දවස් වල සෝමපාල හිත හදා ගත්තේ තමන්ගේ කුලයට කොහෙත්ම නොගැලපෙන කෙල්ලෙක් එක්ක තමන්ගේ හින බලාපොරොත්තු හැම එකක්ම විනාස කරලා ගියපු මද්දුම කොලුවට හත් දවසේ දානෙත් දීලා. ඊට පස්සේ සෝමපාලගේ ලෝකේ හිටියේ දරුවෝ දෙන්නෙක් විතරයි.

දරුවෝ දෙන්නම රස්සාවට ගියාට පස්සේ ගෙදර ඉතුරු උනේ සෝමපාලයි දරුවන්ගේ අම්ම පියසීලියි විතරයි. කාලෙක ඉදං ලෙඩ ගානේ හිටපු පියසිලිත් දරුවන්ගේ ඈත් වීමත් එක්කම වැඩිකල් ජිවත් උනේ නැහැ. අම්මගේ මළගමවත් මද්දු පුතාට දන්වලා යවන්නවත් සෝමපාල වැඩිය උවමනාවක් කලේ නැහැ. අයියයි මල්ලියි දෙන්නම පැත්තකට වෙලා ඉද්දි මරණේ වැඩ කටයුතු ඔක්කොම කලේ කොහොම හරි ආරංචිය දැනගෙන ගෙදර ආව මද්දු පුතා රමේෂ්. ඒ දවස් ටිකටත් සෝමපාල රමේෂ් එක්ක වචන දහයක් කතා කලේ නැහැ.

කාලය ගත උනේ විදුලි වේගයෙන්. පොඩි පුතා සෝමපාලව කොළඹ තමන්ගේ ගෙදර එක්ක ගෙන ගියේ තාත්තට තනියෙන් ගමේ ගෙදර ඉන්න බැහැ කියලා. පලවෙනි සති දෙකේ සොමපාලට ලැබුණු සැලකිල්ලෙ හැටියට තමන් ලෝකේ ඉන්න වාසනාවන්තම තාත්ත කියලයි සොමපාලට හිතුනේ.

"තාත්තේ දැන් මහ ගෙදර කවුරුවත්ම නැති එකේ ඕක නිකං පාලුවට ඇරලා වැඩක් නැහැ නේ."

"ඒක නම් එහෙම තමයි ඉතිං. මම හිතාගෙන ඉන්නේ ඒක ඔය දෙන්නට බෙදලා දෙන්න"

"තාත්තට හැමදාම අපේ ගෙදර ඉන්න පුළුවන් නේ. අයියත් ලංකාවේ ඉන්න අදහසක් නැති නිසා ඔය මහ ගෙදරයි ඉඩමයි මගේ නමට ලියල දාන්න. මගේ අදහසක් තියෙනවා ඔතන හොද හෝටලයක් පටන් ගන්න."

"ඒක අපේ පරම්පරාවෙන් හම්බ වෙච්ච මහ ගෙදර.  උඹල දෙන්නට තමයි කවදාහරි ඒක අයිති වෙන්නේ"

කොහොමින් හරි සතියක් ඇතුලත මහ ගෙදර ඉඩම පොඩි පුතාගේ නමට ලියලා දෙන්න සොමපාල කැමති උනේ හැමදාමත් පොඩි පුතා තමන්ට ආදරෙන් සලකයි කියන විශ්වාසයෙන්. මල්ලිගේ නමට ඉඩම ලියපු බව දැනගත්ත ගමන්ම තාත්ත හොයාගෙන ආව ලොකු පුතා මුණට හිනා වෙලා හිටියත් කතා කලෙ හිත හොදකින් නෙවෙයි කියලා සෝමපාලට තේරුණා. 

ඉඩම ලියාගත්ත දවසේ ඉදං පොඩි පුතා රස්සාවට අමතරව හැමතිස්සෙම හිටියේ අලුත් ගෙස්ට් හවුස් එකේ වැඩ වල. ලේලියි දරුවොයි ජිවත් උනේ එයාලගෙම ලෝකෙක නිසා තිබ්බ සැලකිලි ටික ටික අඩු වෙලා යන්න ගත්තේ වේගයෙන්. ලොකු පුතා ලංකාව අත ඇරලම යන්න ගියේ ඔස්ට්‍රේලියාවේ ස්ථිර පදින්චියටමයි.  සොමපාලට සිද්ද උනේ බාල පුතාගේ ගෙදර හිර උන හිරකාරයෙක් ගේ තත්වයට පත් වෙන්න.

"ගෙදර කවුරුවත් නැතුව තාත්තට පාලුයි නේද"

"ඒවා නම් එහෙම තමයි. මොනවා කරන්නද පුතේ "

"ගෙස්ට් හවුස් එකේ වැඩ හින්දා මමත් මේ දවස් වල ගෙදර නැහැ නේ. මම තාත්තට හොද තැනක් බලලා තියෙන්නේ. තාත්තට පුළුවන් එහේ ගිහිල්ල නවතින්න. එහේ හරිම හොදයි. ගොඩක් අය ඉන්න නිසා තාත්තට පාලුවකුත් දැනෙන එකක් නැහැ. අනික අපටත් පුළුවන් නේ ඇවිත් තාත්තව බලල යන්න "

 ඊලග දවසේ ඉදන්ම සෝමපාලට වැඩිහිටි නිවාසයේ කාමරයක නවතින්න සිද්ද උනා. කාලය ගත වෙලා ගියා එදා කාර් එකේ ඇවිත් සෝමපාලව වැඩිහිටි නිවාසෙට භාර දීල ගිය පොඩි පුතා ආයේ දකින්නවත් හම්බ උනේ නැහැ. ආණ්ඩුවෙන් හම්බ වෙන පැන්ෂන් එක වැඩිහිටි නිවාසෙට දීලා. එතනින් ලැබෙන දෙයක් කාලා තමන්ගේ වයසේම අනිත් උදවියත් එක්ක ගෙවන ඒකාකාරී ජිවිතේට සෝමපාලටත් ටික ටික හුරු වෙන්න සිද්ද උනා.

........................................................................................................................ 

වැඩිහිටි නිවසෙට දානේ අරගෙන ආව පිරිස අතරේ සුපුරුදු මුණක් සෝමපාලගේ නෙත ගැටුනේ අහම්බෙන්. 

"තාත්තේ"

තමන්ගේ තාත්තව මෙතැනදී දකින්න කවදාවත් රමේෂ් බලාපොරොත්තු උනේ නැහැ.

"මගේ පුතේ"

"ඇයි තාත්තේ මෙතන මෙහෙම දුක් විදින්නේ. මම තාත්තව හොයන්න ගෙදරත් ගියා. මල්ලි ගෙදර විකුනලා දාලා රට ගිහිං කියලා ආරංචි උනා. මම හිතුවේ තාත්තවත් එක්කගෙන යන්න ඇති කියලා."

පොඩි පුතා තමන්ව මුලා කරලා ගියපු හැටි ගැන මතක් වෙනකොට සෝමපාලගේ ඇස් දෙකෙන් කදුළු බිංදු කඩාගෙන වැටුනා  

තාත්තව හැමදාමත් බලාගන්න මට පුළුවන්. අයියටයි මල්ලිටයි තරම් සල්ලි දැන උගත්කම නැති උනාට තාත්තව මට ගොඩාක් වටිනවා. තාත්තා අපිත් එක්ක යන්න ලැස්ති වෙන්න."  

කාලෙකට කලින් තමන් අත ඇරලා දාපු තමන්ගේ දරුවා ආයෙත්  තමන්ව හොයාගෙන ඇවිත් ආයෙත් එයා ලගට එන්න කියලා කතා කරනවා

"පුතා මගේ රත්තරං පුතා. උඹට මම මෙච්චර කාලයක් කරපු හැම දේකටම මට සමා වෙයන් මගේ පුතා" 

 සෝමපාලගේ හිතේ ඇති උන වේදනාව ඇස් දෙකෙන් කදුළු කැට වෙලා කඩාගෙන වැටුනේ කිසිම දෙකක් කියාගන්න බැරුව...........