උසාවි කතා

මේ පොස්ට් එක ටයිප් කරලා තිබ්බත් පබ්ලිෂ් කරනවද නැද්ද කියලා සෑහෙන කල්පනා කර කර ඉදලා අන්තිමට ඕන කෙහෙල්මලක් කියලා පබ්ලිෂ් කරලා දාන්න හිතුනා. අන්තිමට අධිකරණයට අපහාස කළා කියලා නඩුවක් වැටෙයිද දන්නෙත් නෑ. මේ දවස් වල  මගේ ග්‍රහ චාරෙත් අන්තිමයි කියලා අපේ අම්ම කියනව. මේ වෙන දේවල් වල හැටියට නම්  ඒ කතාව සහතික ඇත්ත කියලත් වෙලාවකට හිතෙනවා. 

පහු ගිය දවස් දෙක තුනකම ට්‍රැෆික් නඩුවක් හින්ද  උසාවී පොලිසි ගානේ රස්තියාදු වෙන්න සිද්ද උනා. මේකේ තියෙන්නේ  එතැනදී අහන්න දකින්න විදින්න සිද්ද උන සමහර කරුණු. ආශ්චර්යයට යන රටක අධිකරණ පද්දතියක් මේ වගේ මිනිස්සුන්ගේ කාලේ කන තැනක් බවට පත් වෙලා තියෙන එක ගැන නම් හිතට දැනුනේ ලොකු කනගාටුවක්.

එදා වැඩියම තිබුනේ ට්‍රැෆික් නඩු. ඒවායේ චෝදනාවත් පොලිසියට ඕන හැටියට. සම්ප්‍රදායට වරද කරුද නිවරදිකරුද කියල ඇහුවත් ඔක්කොම උන් වරද පිලි ගන්නේ නිවැරදිකරු කියපු ගමන් නඩුව කල් යන හින්දත් තව දවසක් කාලේ කාල දාන්න තියෙන අකමැත්තත් නිසාමයි. ලෝයර් කෙනෙක් අල්ලලා නඩුව දිගටම ගෙනිහින් නිවැරදිකරු වෙනවට වඩා වැරදිකාරයා වෙලා ගහන දඩයක් ගෙවලා ටික වෙලාවක් කුඩුවේ ඉදලා නඩුව එදාම ඉවර කර ගන්න එක ගොඩාක් ලාබයි. පාරේදී අල්ලපු ගමන්ම ට්‍රැෆික් රාලහාමිගේ අතට කියක් හරි මිට මොලවලා ගියා නම් ඔය නඩු මොනවත්ම නෑ.


මෙතැනදී මං දැක්ක තවත් දෙයක් තමයි ස්ත්‍රී දුෂණ නඩුවක් වගේ දෙයකදී පොලිසියෙන් නඩුව දැම්මත් අගතියට පත්  වෙන පාර්ශවේ ඉන්න ගෑනු ළමයා ඉදිරිපත් නොවෙන එක. උසාවියේ දෙනෝදාහක් දෙනා ඉස්සරහ ලෝයර් මහත්තුරුන්ගේ ප්‍රශ්න ඉස්සරහ ආයෙමත් සැරයක් දුෂණය වෙනවට වඩා වෙච්ච අසාදාරණේ ඉවසගන ගෙදරට වෙලා ඉන්න එක හොදයි කියලා ඒ අයට හිතෙන එක ගැන කිසිම සැකයක් නෑ.


පොලිසියේම මහත්තුරුම කියන විදියට නඩු කියන්න යනවා කියලා කියන්නේ ආණ්ඩුවට කියක් හරි ගෙවන්න යන ගමනක් මිසක් සාදාරණයක් බලාපොරොත්තුවෙන් යන ගමනක් නෙවෙයි. නීතියේ රාජකාරිය වෙන්නේ සාක්ෂි විමසලා සාදාරනය ඉෂ්ට කරන එක. ඒත් ඒ සාක්ෂි නිවැරදි ඒවාද නැද්ද කියන එක මෙතනට අදාළ නෑ. 


උසාවි කුඩුවට වෙලා පැය දෙකතුනක් ඉන්න කොට සුවිශේෂී පුද්ගලයෙක් මට මුණ ගැහුනා. ඒ කතාව ඇහුවම නම් මේ නීති මක්කටද කියලා හිතෙනවා. එයාගේ කතාවත් එක්ක ඊලග පොස්ට් එකෙන් ලගදීම හමුවෙමු