පරචිත්ත විජානන මැසිම සහ මගේ කතාව.....

හිත කියවිල්ල ගැන කියවන්න බැරි උන අය ඉන්නවා නම් එකත් කියවලාම එන්න 

 1 කොටස 

 2 කොටස

 3 කොටස 

මේ දවස් ටිකේ අනුන්ගේ හිත් කියව කියව හිටපු එකේ අද හිතුනා කතාවක් කියන්න. මේක ලියල ටික දවසක් උනත් ඔබා මාමගේ මරනෙත් එක්ක පබ්ලිෂ් කිරිල්ල ටික ටික කල් ගියා. මේකත් ඔය පර චිත්ත විජානනය එහෙමත් නැත්තම් හිත කියවිල්ල ගැනම තමයි. සමහර කස්ටිය මේ කතාව අහලත් ඇති. දැන් මං කියන්නේ කතාව අහල නැති අයට. මේක මගේ කතාවක් නෙවෙයි. එකෝමත් එක රටක වෙච්ච දෙයක්. 

ඔන්න දැනට කාලෙකට ඉස්සර හිටපු විද්යාඥයෙකුට හිතුනා තව කෙනෙකුගේ හිතේ තියෙන දේවල් දැනගන්න පුළුවන් වෙන ජාතියේ මැසිමක් හදන්න. කොහොමටත් මිනිහගේ ජොබ් එකත් ඔය පර්යේෂණ කටයුතු කරන එක හින්දා මිනිහා පටන් ගත්ත මේ මැසිම හදන වැඩේ.

දැන් මිනිහා මේ වැඩේට බැහැලාම කරගන යනවා. වෙන කිසිම වැඩක් භාර ගන්නෙත් නෑ. මිනිහගේ එකම අරමුණ තමයි මේ පරචිත්ත විජානන මැෂින් එක හදාගන්න එක. ඔය විදියට අවුරුද්දක් දෙකක් ගතවෙලා  ගියා. මිනිහත් අරමුණ අත ඇරලා දාන්නේ නැතුව දිගටම වැඩේ කරගන ගිය නිසා අන්තිමට උත්සාහය සාර්ථක වෙලා මේ කියන අනුන්ගේ හිත කියවන මැසිම හදන්න පුළුවන්කම ලැබුනා. ඒක හරියට අතේ බදින ඔරලෝසුවක් වගේ එකක්. කෙනෙක් එක්ක කතා කර කර ඉන්නකොට මැසිමේ තියෙන ඩිජිටල් ස්ක්‍රීන් එකක එයාගේ හිතේ තියෙන දේ ඩිස්ප්ලේ වෙන විදියට තමයි මේක හදල තිබුනේ.  

ඔන්න ඉතින් තමන් අවුරුදු ගානක් රැයක් දවාලක් නැතුව මහන්සි වෙලා හදා ගත්ත මේ මැෂිමත් අතේ ගැට ගහගන මිනිහා ලැබ් එකෙන් එලියට බැස්සා. එලියට බහින කොට එතන ඉස්සරහ වාඩි වෙලා ඉන්නවා මේ මහා විද්‍යාඥයාගේ ආදරණිය බිරින්දෑ.

ඔන්න ඉතින් මෙයත් බිරින්දෑ ලගට ගිහින් කිස් එකක් එහෙම දීලා තමන් කරපු මේ මහා සොයා ගැනීම ගැන කිව්ව ඉස් ඉස්සෙල්ලම ආදරණිය භාර්යාවට. එයත් ඉතින් මේ සොයාගැනීම ගැන ගොඩාක් සන්තෝස වෙලා සිප වැළදගෙන සුබ පතුව. බිරිද සිප වලද ගන්න ගමන් මෙයා බැලුවා  මොනවද මේ ආදරණිය භාර්යාව හිතන්නේ කියලා තමන්ගේ මේ මහා සොයා ගැනීම ගැන.

“අනේ මේ මෝඩ බුරුවගේ පිස්සුව කවදා හොද වෙයිද මංදා. අද පාන්දරම පිස්සු තදවෙලා ඒ ගමන තවත් මොකක්ද එකක් හොයා ගත්තලු. මේ මිනිහා මෙච්චර වැඩ කාරයෙක් නම් මොනවා කරන්න බැරිද? .....”

මෙයාට දැන් හොදටම අප්සට්. ඒත් බිරින්දෑට ඒ බවක් පෙන්නනේ නැතුව මෙයා බැස්ස පාරට  ටවුම පැත්තට වත් ගිහින් එන්න හිතාගන. ඉස්සරහට මුණ ගැහුනේ අල්ලපු ගෙදර පෙරේරා මහත්තයා

“ගුඩ් මෝනින් මිස්ටර් පෙරේරා”

දැන් මෙයා මිස්ටර් පෙරේරා එක්ක බරටම කතාව. කතා කර කරම හෙමිහිට බැලුවා මැසිම දිහා

“අද උදේ පාන්දරම ඉස්සරහට මුලිච්චි උනේ මේ කාලකන්නියා. දැන් ඉතින් දවසම ඉවරයි”

දැන් නම් හොදටම අප්සට්. මොනවා කරන්නද ? මිස්ටර් පෙරේරා ගෙන්  සමු අරගන ගොඩ උනා ලග තිබ්බ කඩේට මුදලාලි ආවා ලොකු හිනාවක්‌ මුනේ පුරවගන

"ආනේ.. මේ අපේ මහත්තයනේ කාලෙකට පස්සේ දැක්කේ."

"ඔව් මුදලාලි මම මේ කාලෙකට පස්සේ තමයි මේ පැත්තට ආවේ."

කතාකරන ගමන් බැලුවා මැසිම දිහා

“ ලෝකෙට පෙන්නගන ඉන්නේ නම් මහා ලොකු විද්‍යාඥයෝ කියල. ඒත් අතේ සත පහ නෑ. මෙච්චර දවස් මුගේ ගෑනි ඇවිත් ණයට අරන් ගියා. අද මුත් ඇවිල්ල ඉන්නේ ණයටම කෙලල යන්නද දන්නේ නෑ”

මේ සැරේ නම් මිනිහට හොදටම තද උනා. දුකයි කේන්තියි ඔක්කොම එකට කවලම් වෙලා. කඩෙන් එලියට බැහැලා කෙලින්ම ගෙදර ගියා. අතේ ගැට ගහගන හිටපු යන්තරේ ගලවලා අරන් ගලක් උඩ තියලා දුන්නා මිටි පාරවල් දෙක තුනක් යන්තරේ කුඩු වෙලාම යන්න. පරචිත්ත විජානන යන්තරෙත් ඉවරයි කතාවත් ඉවරයි හිත කියවිල්ල ගැන ලියපු ලිපි ටිකත් ඉවරයි. දැන් එහෙනම් ඔන්‍න‍ මගේ කතාව...... :P

...........................................................................................................................................................................................................................

දැනට අවුරුද්දකට විතර කලින් මුහුණු පොතේ ගෑනු ළමයෙකුගේ නමින් ෆේක් එකවුන්ට් එකක් හදාගන පිස්සු කෙල කෙල හිටපු කොලුවෙක් හිටියා. කෙල්ලෙක් විදියට ඉන්න කොට කොල්ලන්ගෙන් එන හායි හුයි කතන්දර වලට උත්තර දීලම මිනිහට මේ සෙල්ලම හොදටම එපා වෙලයි තිබුනේ. අහිංසක කොල්ලන්ට බොරු කියන එකෙත් සීමාවක් තියෙන්න ඕනනේ. :P 


ඔය අතරේදී ඒ ගෑනු ළමයාගේ ෆ්‍රෙන්ඩ් කෙනෙක් මොකක්දෝ ගැජට් එකක් ගැන තිවිච්ච බ්ලොග් ලින්ක් එකක් එවනවා ඒ කියන ෆේක් එකවුන්ට් එකට. ඒ ලින්ක් එක දේව්ගේ අඩවියේ ලින්ක් එකක්.  අන්න ඒ පොස්ට් එක කියවලා මේ කොලුවටත් හිතෙනවා බ්ලොග් එකක් ලියන්න. ඒත් මෙයා බ්ලොග් ගැන මෙලෝ දෙයක් දන්නේ නැහැ. 

කොහොම කොහොම හරි දක්ෂිණ ලංකා එකේ ඊ මනි සී.ඩි එකක් බලලා ඒ කොලුවා හදාගන්නවා බ්ලොග් එකකුත්. කොහොමින් කොහොම හරි සිංහල ටයිප් කරන ක්‍රමයකුත් හොයාගන හරියටම 2011 ජුලි මාසෙ 27 වෙනිදා සිංහල බ්ලොග් අවකාශයේ පැත්තකින් අටවා ගන්නවා බ්ලොග් මාවතේ සොදුරු නවාතැන් පොළ කියලා බ්ලොග් එකක්. ඒ දවස් වල මේ කොලුවා ලියන්නේ අම්බලම කියලා නමකින්. මේ කියන දවස් වල මගේ බ්ලොග් පිළිබද දැනුම කොයි තරම්ද කියනවා නම් දාපු පලවෙනි පොස්ට් එකට මාතෘකාවක්‌ වත් නෑ.

එදා අටවා ගත්ත මේ කියන නවාතැන් පොලත ආව මුල්ම අමුත්තන් දෙන්න තමයි දේවා.  සහ සබිත්  එදා ඉදලා ගොඩාක් අය මේ සොදුරු නවාතැන් පොලට ඇවිත් ගියා. කාලයත් එක්කම අම්බලම කියන නමින් ලියපු කෙනා රෙප් මහත්තයා විදියට වෙනස් උනා. 

අර මුලින් කියපු බුකියේ හිටපු ගෑනු ළමයාගේ නමුත් ඒ විදියටම වෙනස් උනා. කොහොමින් කොහොමින් හරි දැන් වෙනකොට බ්ලොග් එක පටන් අරගන මාස දහයකුත් කිට්ටු කරලා. මේක තමයි මේ බ්ලොගේ පලවෙන පනස් වෙනි පොස්ට් එක. මේක හෙමින් හෙමින් ආපු ගමනක්. එදා මුලින්ම බ්ලොග් එක පටන් ගන්න කොට මෙච්චර දුර ගමනක් එන්න මං හීනෙකින්වත් හිතුවේ නෑ.

කොහොම උනත් බ්ලොග් අවකාශේ නිසා මගේ නම් සම්පුර්ණ ජීවිතේම වෙනස් උනාදෝ කියලත් හිතෙනවා වෙලාවකට. නොදන්නා ගොඩාක් දේවල් දැන ගන්න වගේම ලංකාව වටේ විතරක් නෙවෙයි ලෝකේ පුරා විසිරිලා ඉන්න යාලුවෝ ගොඩකුත් ආශ්‍රය කරන්න ලැබුනා මේ නිසාම.  ෆලෝකරන  අයත් ඉන්නවා මේ වෙනකොට 105 ක්. ඒ හැමෝටමත් බොහොමත්ම ස්තුතියි. ඊට අමතරව මෙතුවක් කාලයකට මා එක්ක රැදී හිටපු හැමෝටම පුද්ගලිකව ස්තුති කරන්න බැරි උනත් එක පාරක් හරි මේකට ගොඩ වෙලා පුංචිම හරි සහයෝගයක් දුන්න හැම කෙනාටම බොහොමත්ම ස්තුතියි ආයෙමත් සැරයක්.  


50 වෙනි පොස්ට් එක දානකොට කාලයක් තිස්සේ මේකේ අන්තිම පොස්ට් එක වෙනකම් කමෙන්ට් කරපු, රෙපාට මඩ ගැහුවා වගේම රෙපාගෙනුත් මඩ පාරවල් කාපු ඔබා මාම අපි අතරේ නැති වීම ගැන හිතට දැනෙන්නේ ලොකු දුකක්. ඔබා මාමේ ඔයාට සංසාරේ වාසය කරන තුරාවට අපිත් එක්කම ඉදලා කෙලවර අමා මහ නිවනින් සැනසෙන්න ලැබේවා කියලා ප්‍රර්ථනා කරනවා. එහෙනම් ඉතින් කට්ටියටම ජය වේවා කියා ගෙනම විභාගේ අස්සේ හරි තව පොස්ට් එකකින් මුණ ගැහෙන බලාපොරොත්තුවෙන් රෙපා මාරු උනා .....